4/ W ziemskim piekle

W styczniu 1942 r. s. Celestyna otrzymała wezwanie na posterunek gestapo. Choć namawiano ją do ucieczki, nie skorzystała z tego. 19 lutego zgłosiła się na gestapo i od razu została zatrzymana. Z Brzozowa została przewieziona do więzienia w Jaśle, a następnie do Tarnowa. 6 stycznia 1943 r. była już w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu - Brzezince. Po trzech miesiącach - ciężko chora - została umieszczona na rewirze w 24. bloku, gdzie pozostała do śmierci.

W oświęcimskim obozie siostra Celestyna cierpiała liczne prześladowania. Skierowano ją do wielogodzinnej pracy przy kopaniu rowów. Była bita i kopana. Zachorowała na świerzb i tyfus plamisty, a także na przeziębienie, które przemieniło się wkrótce w gruźlicę. Jej cierpienie powiększało otwarcie się blizny, jaka pozostała jej po wycięciu wyrostka robaczkowego. Otwarta blizna zmieniła się wkrótce w wielką ropiejącą ranę. Na domiar złego pojawił się także przykurcz mięśnia, który uniemożliwił chodzenie. Zakonnica trafiła na rewir. Leżąc na dolnej pryczy, była szczególnie narażona na obozowe plagi: pchły, pluskwy i szczury.

W: Cuda i łaski Boże nr 11 (118), listopad 2013.